Om die vraag te beantwoorden, geeft Le Monde, die als de meest gelezen en meest verspreide krant van Frankrijk wordt beschouwd, enkele objectieve antwoorden.
Ongeveer 9 miljard euro: zoveel zou Frankrijk elk jaar uit het Europese venster gooien. Volgens sommige eurosceptici moet dat geld worden teruggevorderd, zelfs als dat betekent dat Frankrijk de Europese Unie zou moeten verlaten. Het probleem is dat die berekening nogal simplistisch en misleidend is.
De voorbije jaren was Frankrijk, net als andere Europese landen, een nettobetaler, dat wil zeggen dat het land meer geld aan de Europese Unie uitgeeft dan het van de EU ontvangt. In 2016, bijvoorbeeld, was het verschil 8,2 miljard euro. Dat is veel geld, maar het is verkeerd om te zeggen dat dit geld gewoon weggesmeten is. Zelfs als het op lange termijn elders wordt geïnvesteerd, kan het Frankrijk ten goede komen. Maar hoe?
Een deel van de begroting is bijvoorbeeld bestemd voor de aanleg van wegen of spoorlijnen om de Europese steden beter met elkaar te verbinden. De Europese Unie investeert momenteel enkele honderden miljoenen euro’s in de transalpiene spoorlijn die het mogelijk zal maken om in vier uur van Parijs naar Milaan te reizen, tegenover zeven uur in 2019. Dergelijke investeringen kunnen de handel en het toerisme in Frankrijk een boost geven. Er worden ook aanzienlijke bedragen geïnvesteerd in grote Europese projecten zoals het Copernicus-programma voor aardobservatie en het Galileo-programma voor satellietnavigatie. Naast het feit dat Frankrijk gebruik kan maken van de gegevens die in het kader van die programma’s geproduceerd worden, genereren deze ruimtevaartprojecten ook economische activiteiten voor de Ariane-raketten, goed voor duizenden Franse jobs. Vanuit het oogpunt van de eurosceptici doet dit er niet toe omdat men in Frankrijk grotere noden zou hebben. En om die noden te verhelpen, zouden deze aan de Europese Unie gegeven miljarden teruggevorderd moeten worden.
Je zou inderdaad kunnen denken dat het land, door uit de EU te stappen, die miljarden euro’s per jaar zou besparen, maar we mogen niet vergeten dat de begrotingsbijdrage van de lidstaten ook een recht is dat toegang geeft tot tal van voordelen die specifiek zijn voor de Europese Unie. De handel van Frankrijk is verdubbeld dankzij de EU. Het diplomatieke gewicht is ook een voordeel. Er is ook samenwerking op het vlak van veiligheid tussen de Europese gerechten: zo werd in 2016, dankzij het Europees aanhoudingsbevel, de Franse terrorist Salah Abdeslam door België in slechts twee maanden tijd aan Frankrijk uitgeleverd, terwijl daar voorheen een jarenlange uitleveringsprocedure voor nodig was.
Anderzijds betekent deelname aan deze Unie dat we een deel van onze soevereiniteit moeten opgeven en dat de administratieve organisatie van de lidstaten complexer wordt. Het is moeilijk om al deze voor- en nadelen tegen elkaar af te wegen; het is wellicht eerlijker om te proberen er rekening mee te houden wanneer men de balans van de Europese Unie opmaakt.
